همیشه دلم خواسته است درباره شهدای مدافع حرم فیلم بسازم

حاتمی کیا اعلام کرد همیشه دلش خواسته است که فیلمی درباره شهدای مدافع حرم بسازد اما دفعتا نمی تواند سراغ ساخت چنین اثری برود.

ابراهیم حاتمی کیا در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ساخت فیلمی درباره شهدای مدافع حرم اظهار کرد: من همیشه دلم خواسته است که فیلمی درباره این شهدا بسازم اما اتفاقی باید رخ دهد و من دفعتا نمی توانم به سراغ ساخت چنین اثری بروم. فیلم «بادیگارد» هفت سال طول کشید تا ساخته شود، باید مساله ای در من ته نشین شود تا اتفاق بیفتد.

وی در بخش دیگر صحبت‌هایش با اشاره به مفاهیمی که در فیلم «بادیگارد» در نظر داشته و اینکه نسبت به این مفاهیم غفلت شده است، بیان کرد: تحملی نسبت به فضایی که نگاه نقادانه که حتی ممکن است حرف های تلخ و تندی هم بزند وجود ندارد و اگر این سخنان گفته شود عده ای کاری می کنند که چنین آثاری و سخنانی دیده نشود.

وی ادامه داد: اتفاقی که ممکن است با ندیدن یک اثر رخ بدهد این است که موجب می شود حرکت ادامه دارِ بچه هایی که پشت سر ما حرکت می کنند، ادامه نیابد و آنها بگویند این راهی نیست که دیده شود و به این ترتیب سرخورده شوند.

کارگردان فیلم «بادیگارد» درباره فیلم خود و حاشیه هایی که در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر برای آن بوجود آمد، گفت: من اسم اتفاقی را که امسال برای این فیلم «بادیگارد» رخ داد سرکوب کردن می گذارم. در بدترین شکل فیلم های دوستان عزیزم «دختر» ساخته آقای میرکریمی و «امکان مینا» ساخته آقای تبریزی در میان نامزدها آورده شد و فقط به این دلیل بود که انتخاب نامزدها پر شود و شخص دیگری در جدول جای نگیرد و بعد هم هیچ جایزه ای به این فیلم ها تعلق نگیرد.

وی درباره انتخاب نامزدها در این دوره از جشنواره فیلم فجر در بخش موسیقی عنوان کرد: به طور مثال مگر می شود به دو فیلم با هم جایزه موسیقی بدهید و بگویید که دو فیلم با هم خوب هستند. مسلما یک فیلم بهتر از فیلم دیگری است، اگر آقای محمدرضا علیقلی چهار فیلم داشت باز هم همین اتفاق رخ می داد؟ آیا با نگاه هنری چنین مساله ای امکان‌پذیر است؟ حاضر نشدند در این بخش به یک فیلم جایزه دهند و فقط خواستند فیلم دیگری هم در جدول باشد.

کارگردان «بادیگارد» در پایان عنوان کرد: این ضربه زدن به یک جریان است و نه یک فرد و این جریان فرهنگی که این دوستان سکاندرش هستند هیچ ارتباطی با آنچه که باید جزو ارزش ها باشد و ما می خواهیم از آن بحث کنیم ندارد و اینها با آن بیگانه هستند.

شهیدِ افغانستانی که حاتمی‌کیا به او غبطه می‌خورد-رضا اسماعیلی جوان ۱۹ ساله

افغانستانی بود که دو سال قبل در دفاع از حرم عقیله بنی‌هاشم بشهادت رسید. رضا تازه داماد بود و آنقدری زندگی نکرد. حتی تولد پسرش محمدرضا را هم ندید.به گزارش گروه جهاد و مقاومت

مشرق، ابراهیم حاتمی‌کیا در مراسم بزرگداشتی که ابتدای امسال برای او گرفته بودند گفت که با دیدن تصاویر رضا از خودش خجالت می‌کشد. حاتمی کیا گفته بود: «چند وقتی است که تصویر یکی از بچه‌های افغانستانی که به‌دست داعشی‌ها سرش بریده شده بود از جلوی چشم من نمی‌رود. من خجالت می‌کشم که در سوریه نبودم و این نوجوان... و درست در همین لحظه و همین نقطه است که عقب افتاده‌ام. من خجالت می‌کشم که در سوریه نبودم. احساس می‌کنم عقب افتادم. یک‌زمانی خودم را پیشرو می‌دانستم ولی جبهه وسعت گرفت و می‌بینم که خیلی عقب هستم و خجالت می‌کشم وقتی بچه‌های افغانستانی یا بچه‌هایی که بی‌سروصدا در منطقه می‌جنگند کشته می‌شوند.»
آقارضا اسماعیلی داستان جالبی دارد. آقارضا یک جوان افغانستانی بود. یک جوان ورزشکار بود. عشق ساخت بدن. ژست می‌گرفت و عکس می‌انداخت و عکس‌های بدن رزمی‌کار و ساخته شده‌اش را می‌گرفت و به دوست و آشنا نشان می‌داد و پز می‌داد. آقارضا کارگر بود. مثل بیشتر مهاجرین افغانستانی و مثل بیشتر آنها با غیرت کار می‌کرد. گذشت و گذشت و گذشت تا سوریه شلوغ شد. اوایل بی‌تفاوت بود، هنوز خبری نبود، اما کم‌کم‌ توجهش جلب شد. تا اینکه یک روز شنید حرم خانم زینب(س) را در دمشق تهدید کرده‌اند. گفتند خرابش می‌کنیم و جسارت می‌کنیم و تا نزدیکی‌هایش هم رسیده‌اند. نمی‌دانم شاید سر ساختمان بود، شاید هم باشگاه، شاید هم پیش همسر تازه‌عروسش... اما طاقت نیاورد. بلند شد و رفت.

چه کار می‌کرد؟ می‌نشست و نگاه می‌کرد؟ هر روز خبرش را می‌شنید که حرم عقیله بنی‌هاشم را تهدید می‌کنند و دم نمی‌زد که سوریه به ما چه مربوط؟ آقارضا رفت به رزم. اما یک عادت داشت بدون این سربند «یا علی ابن‌ ابیطالب» به رزم نمی‌رفت.عشقش همین یک سربند بود و با همین سربند هم اسیرش کردند.
با همان سربند اسیرش کردند. دشمنان اهل بیت(ع). و اتفاق دوباره تکرار شد؛ «ذبحوا ‌الحسین(ع) من قفاها...»